ประโยคหิ นาม : ​ค้นหาหนังสือธรรมะ หน้า 136 / 435

หลักการแต่งไทยเป็นมคธ ป.ธ.๙ ๓๐๗ : สิกขากามตาติ เอตฺถ สิกฺขาย กาเมตติ สิกขากาโม, ตสฺส ภาโว สิกฺขากามตา ฯ สา ปนาย โลกสฺส เจว ธมฺมสฺส จ สาตฺถิกา ฯ ๒. ในข้อความที่อธิบายข้อธรรมแต่ละอย่างให้ละเอียดยิ่งขึ้น

เอกสารนี้กล่าวถึงหลักการแต่งไทยในรูปแบบมคธ โดยเน้นที่การใช้ศัพท์วิชาการในการอธิบายข้อธรรมแต่ละอย่างให้ชัดเจน และแนะนำวิธีการเตรียมเนื้อหาที่มีอุปมาอุปไมยอย่างเป็นระบบ นอกจากนี้ยังเสนอการแต่งเติมคำเชื่

๓๓O คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคธ ป.ธ.๔-๙ 5. ประโยค เจ สเจ ยที นี้ ทำหน้าที่เหมือนประโยคแทรก ที่แทรกไว้ได้ทุกที่ แล้วแต่ข้อความในภาษาไทย มีข้อกำหนดเพียงอย่าง เดียว คือวางไว้หน้าประโยคที่เป็นผลของเงื่อนไขของ

คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคธ นี้นำเสนอวิธีการแปลประโยคไทยเป็นมคธ พร้อมการอธิบายการใช้ประโยค เจ สเจ ทำหน้าที่คล้ายกับประโยคแทรกในทุกบริบท เพื่อให้สามารถเข้าใจและนำไปใช้ในการศึกษาได้อย่างถูกต้อง เข้าใจง่าย ม

หลักการแต่งไทยเป็นมคธ ป.ธ.๙ ๓๓๑ ข้อสังเกตในเรื่องการแต่งประโยค เจ สเจ ยที นี้ คือพึงระวัง และพิถีพิถันในการใช้ให้มาก ในกรณีใดควรใช้ ในกรณีใดไม่ควรใช้ และในกรณีใดใช้ไม่ได้ เพราะไม่ถูกความนิยม จึงใช้ให้

บทความนี้เสนอหลักการแต่งประโยคไทยและมคธ โดยเน้นการใช้คำและโครงสร้างประโยคที่ถูกต้องตามความนิยม พร้อมตัวอย่างที่แสดงให้เห็นถึงความจำเป็นในการเลือกใช้คำที่เหมาะสม เช่น การแปลประโยคและการใช้คำว่า 'ไซร้'

ก็ทำนองเดียวกัน เพราะเหตุนั้น จึงห้ามไม่ให้เจริญกรุณาไปเป็นอันดับแรกในบุคคล 5 จำพวก ดังที่กล่าวมาข้างต้น ส่วนเพศตรงข้ามกับคนที่ตายแล้ว ไม่ควรนำมาเป็นอารมณ์ในการเจริญกรุณา กัมมัฏฐาน ด้วยเหตุผลดังที่แสด

ในพระพุทธศาสนา การเจริญกรุณาเป็นสิ่งสำคัญ โดยเฉพาะในบุคคลที่ประสบทุกข์ยาก ภิกษุผู้ประกอบด้วยกรุณาจะเจริญกรุณาต่อสัตว์ทุกประการ เขาเห็นคนที่ตกทุกข์ได้ยาก ต้องระลึกถึงความทุกข์ของพวกเขาและแผ่กรุณาให้พ้น

ความจริงโดยสมมติ จึงเป็นสมมติโวหารที่ชาวโลกแต่งตั้ง บัญญัติขึ้น เป็นของไม่คงที่ เปลี่ยนแปลงได้ แล้วแต่การวางกำหนดกฎเกณฑ์ของสังคมมนุษย์ 2) ปรมัตถสัจจะ ความจริงโดยแท้ ความจริงโดยแท้จริง เรียกว่าปรมัตถสั

เนื้อหานี้สำรวจความหมายของความจริงใน 2 ลักษณะคือ สมมติสัจจะ ซึ่งเป็นความจริงที่มีการตกลงกันในสังคม และปรมัตถสัจจะ ซึ่งเป็นความจริงที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลง โดยมีการอธิบายรายละเอียดว่าความจริงแบ่งออกเป็นส

1. รู้รูปโดยอาศัยตา เรียกว่า 2. รู้เสียงโดยอาศัยหู เรียกว่า จักขุวิญญาณ โสตวิญญาณ 3. รู้กลิ่นโดยอาศัยจมูก เรียกว่า ฆานวิญญาณ 4. รู้รสโดยอาศัยลิ้น เรียกว่า ชิวหาวิญญาณ 5. รู้สัมผัสโดยอาศัยกาย เรียกว่า

บทความนี้พูดถึงการรู้ว่าสิ่งต่างๆ ในโลกสามารถรับรู้ได้ด้วยอวัยวะต่างๆ เช่น ตา, หู, จมูก, ลิ้น และกาย และยัง อธิบายถึงขันธ์ 5 ที่ประกอบด้วย รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ โดยแบ่งขันธ์ออกเป็น 2 ประเภท

เป็นทุกข์เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ก็ทำนองเดียวกันความทุกข์เกิดขึ้นเพราะขึ้นมัน ธรรมดาของมัน สิ่งไม่เที่ยงจะให้เที่ยง สิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนก็ยังยืนยึดว่าเป็นตัวตน...” 5.6 ประโยชน์ของการเรียนรู้ขันธ์ 5 ขื

เนื้อหาเกี่ยวกับขันธ์ 5 ซึ่งเป็นส่วนสำคัญในการศึกษาธรรมะ เผยให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างทุกข์และขันธ์ ในการพัฒนาคุณภาพชีวิต การเข้าใจขันธ์ 5 ช่วยให้บุคคลมีความบริสุทธิ์ และสามารถเข้าใจเหตุผลของความรู้สึ

บทที่ 8 อินทรีย์ 22 ในบทเรียนที่ผ่านมา เราได้ศึกษาเกี่ยวกับขันธ์ อายตนะ และธาตุมาแล้ว ซึ่งเป็นส่วน ที่ทำให้เราเห็นภูมิของวิปัสสนาว่ามีเพียง 2 ประการ คือ รูป และนาม สำหรับในบทเรียนนี้เรา จะได้ศึกษาอินท

ในบทนี้ได้ศึกษาอินทรีย์ 22 ซึ่งหมายถึงธรรมชาติที่เป็นใหญ่ในแต่ละหน้าที่ที่แตกต่างกัน เช่น ตาเป็นใหญ่ในการเห็น, หูในการฟัง, และอื่นๆ โดยอินทรีย์ทั้งหมดมีหน้าที่เฉพาะที่ไม่แทรกแซงกัน อธิบายองค์ประกอบของ

จะเห็นได้ว่าวิญญาณธาตุต่างจากวิญญาณขันธ์ วิญญาณธาตุคือใจทั้งหมด คือ เห็น จำ คิด รู้ ส่วนวิญญาณขันธ์คือส่วนรู้ เป็นเพียงแค่ผลงานของดวงรู้เท่านั้นเอง เห็น จำ คิด รู้ นี้เอง ที่ขยายส่วนออกมาอีกเป็น กาย ใ

เอกสารนี้กล่าวถึงความแตกต่างระหว่างวิญญาณธาตุและวิญญาณขันธ์ โดยวิญญาณธาตุคือส่วนที่ประกอบด้วยความสามารถในการเห็น จำ คิด และรู้ ขณะที่วิญญาณขันธ์เป็นเพียงผลผลิตของการรับรู้เท่านั้น ขันธ์ 5 ประกอบด้วย ร

คาถาธรรมบท JHMIAO-๘ (๕๕) ๑, ทรัพย์เหล่านี้คือ ทรัพย์คือศรัทธา ๑, ทรัพย์คือศีล ๑, ทรัพย์คือ หิริ ๑, ทรัพย์คือโอตตัปปะ ๑, ทรัพย์คือสุตะ ๑, ทรัพย์คือจาคะ ๑ ปัญญาแล เป็นทรัพย์ที่ ๗, ย่อมมีแก่ผู้ใด จะเป็นห

เนื้อหาบทนี้กล่าวถึงทรัพย์ที่มีความหมายลึกซึ้งในหลักธรรมของศาสนา ได้แก่ศรัทธา ศีล หิริ โอตตัปปะ สุตะ และจาคะ ตลอดจนปัญญา ซึ่งถือเป็นทรัพย์ที่สำคัญในการดำรงชีวิต โดยไม่จำกัดเพศ ทุกคนสามารถเข้าถึงได้ นั

๘๐ เรื่องกุลบุตรคนใดคนหนึ่ง ยถา นที จ ปนฺโถ จ ปานาคานํ สภา ปปา เอวํ โลกิตฺถิโย นาม เวลา ตาสํ น วิชฺชตีติ ธรรมดาสตรีในโลก โรงดื่ม ที่พักและบ่อน้ำ เป็นเหมือนแม่น้ำ หนทาง เวลาย่อมไม่มีแก่สตรี เหล่านั้น.

เนื้อหานี้กล่าวถึงมลทินที่ปรากฏในชีวิตของผู้หญิงและคนทั่วไป โดยเฉพาะมลทินที่เกิดจากอวิชชาและความประพฤติชั่ว นอกจากนี้ยังพูดถึงการลบล้างมลทินเพื่อให้เกิดความบริสุทธิ์ในการปฏิบัติธรรมและวิถีชีวิต มลทินเ

๑๑๙ ต้องเที่ยวขอทาน ที่เรือนของชนเหล่าอื่น เหมือนม้า ที่แก่ใช้การงานไม่ได้ ถูกเขาพรากไปจากอาหาร ฉะนั้น. นัยว่า ไม้เท้าของข้าพเจ้าแล ยังประเสริฐกว่า บุตร ทั้งหลายไม่เชื่อฟังจะประเสริฐอะไร (เพราะ) ไม้ เ

บทกวีนี้กล่าวถึงความทุกข์ยากของชีวิต โดยเปรียบเทียบผู้สูงอายุที่ต้องพึ่งไม้เท้า กับม้าที่แก่แล้วไม่สามารถทำงานได้ ทั้งยังสะท้อนถึงการไม่มีการสนับสนุนจากลูกหลานให้มีชีวิตที่ดีกว่า มีการกล่าวถึงความหมาย

๑๖๒ เรื่องสุมนสามเณร อิมินา ปน ทาเนน มา เม ทาลิททิย์ อหุ นตฺถีติ วจนํ นาม มา อโหสิ ภวาภเว. ก็ด้วยทานนี้ ความเป็นผู้ขัดสนอย่าได้มีแล้ว แก่ข้าพเจ้า ชื่อว่าคำว่าไม่มี อย่ามีแล้วในภพน้อย ภพใหญ่. ปุพเพนิวา

เรื่องนี้เล่าเกี่ยวกับสุมนสามเณร ผู้มีความตั้งใจในการถวายทานและได้รับการประทานวิชชาจากพระพุทธเจ้า โดยกล่าวถึงอดีตชาติและการเข้าถึงความรู้ที่ถูกต้องจากพระธรรมคำสอน ความสำคัญของการทำทานและการสร้างบารมีใ

๑๖๓ สุโณหิ เม นาคราช เทหิ เม ปานียฆฏ์ อุคคเดช มห พล เภสชฺชตุถมฺหิ อาคโตติ นาคราชผู้มีเดชกล้า มีกำลังมาก ท่านจงฟัง (คำ) ของข้าพเจ้าเถิด จงให้หม้อน้ำดื่มแก่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเป็นผู้มาแล้วเพื่อประโยชน์แก่

เนื้อหานี้เป็นการสนทนาระหว่างผู้พูดและนาคราชเกี่ยวกับการขอให้นำน้ำดื่มจากแม่น้ำคงคา ผู้พูดอธิบายถึงความสำคัญของน้ำสำหรับประโยชน์ในการประกอบยา และยืนยันว่าตนเป็นผู้มีความต้องการน้ำดื่มจากสระอโนดาตเท่าน

๑๗๒ เรื่องพราหมณ์คนใดคนหนึ่ง น จาห์ พราหมณ์ พรูมิ โยนช์ มตฺติสมภ โภวาที นาม โส โหติ ส เว โหติ สกิญฺจโน อกิญฺจนํ อนาทานํ ตมห์ พรูมิ พฺราหฺมณนฺติ เราไม่เรียกบุคคลผู้เกิดแต่กำเนิด ผู้มีมารดาเป็น แดนเกิดว

บทความนี้สำรวจและอธิบายความหมายของ 'พราหมณ์' ในพระพุทธศาสนา โดยเน้นว่าความเป็นพราหมณ์ไม่ได้ขึ้นอยู่กับการเกิดหรือสายเลือด แต่ขึ้นอยู่กับการตัดสิ่งกีดขวางและกิเลสทางจิตใจ ผู้ที่สามารถตัดสังโยชน์และไม่ม

๘๐ เรื่องกุลบุตรคนใดคนหนึ่ง ยถา นที จ ปนฺโถ จ ปานาคานํ สภา ปปา เอวํ โลกิตฺถิโย นาม เวลา ตาสํ น วิชฺชตีติ ธรรมดาสตรีในโลก โรงดื่ม ที่พักและบ่อน้ำ เป็นเหมือนแม่น้ำ หนทาง เวลาย่อมไม่มีแก่สตรี เหล่านั้น.

บทความนี้นำเสนอถึงมลทินที่เกิดจากความประพฤติที่ไม่ดีของสตรีและผู้ให้ ซึ่งรวมถึงความตระหนี่และธรรมอันลามก นอกจากนี้ยังกล่าวถึงอวิชชาซึ่งเป็นมลทินที่ยิ่งใหญ่กว่า บทเรียนนี้มีความสำคัญสำหรับผู้ที่ต้องการ

๑๑๙ ต้องเที่ยวขอทาน ที่เรือนของชนเหล่าอื่น เหมือนม้า ที่แก่ใช้การงานไม่ได้ ถูกเขาพรากไปจากอาหาร ฉะนั้น. นัยว่า ไม้เท้าของข้าพเจ้าแล ยังประเสริฐกว่า บุตร ทั้งหลายไม่เชื่อฟังจะประเสริฐอะไร (เพราะ) ไม้ เ

บทความนี้พูดถึงความสำคัญของไม้เท้าสำหรับคนสูงอายุ โดยนำเสนอแนวคิดเกี่ยวกับการใช้ไม้เท้าเป็นเครื่องมือในการช่วยยืนและการเดิน นอกจากนี้ยังมีการเปรียบเปรยถึงการที่คนรุ่นใหม่ไม่มองเห็นคุณค่าของผู้สูงอายุ

๑๖๒ เรื่องสุมนสามเณร อิมินา ปน ทาเนน มา เม ทาลิททิย์ อหุ นตฺถีติ วจนํ นาม มา อโหสิ ภวาภเว. ก็ด้วยทานนี้ ความเป็นผู้ขัดสนอย่าได้มีแล้ว แก่ข้าพเจ้า ชื่อว่าคำว่าไม่มี อย่ามีแล้วในภพน้อย ภพใหญ่. ปุพเพนิวา

เรื่องสุมนสามเณรกล่าวถึงประสบการณ์และการศึกษาของผู้ที่ได้รับการเปิดเผยทางทิพยจักษุ โดยระลึกถึงบุพเพนิวาสและการถวายบิณฑบาต แสดงให้เห็นถึงการประชวนนิพพานและการมีอิทธิพลของคำสอนของพระพุทธเจ้าในการดำเนินช

๑๖๓ สุโณหิ เม นาคราช เทหิ เม ปานียฆฏ์ อุคคเดช มห พล เภสชฺชตุถมฺหิ อาคโตติ นาคราชผู้มีเดชกล้า มีกำลังมาก ท่านจงฟัง (คำ) ของข้าพเจ้าเถิด จงให้หม้อน้ำดื่มแก่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเป็นผู้มาแล้วเพื่อประโยชน์แก่

ในบทนี้มีการสนทนาระหว่างผู้มาเยือนและนาคราช ผู้มีเดชและกำลังมาก โดยผู้มาเยือนขอนำน้ำจากแม่น้ำคงคาเพื่อใช้ทำยา และกล่าวถึงความสำคัญของน้ำในการรักษาโรค นอกจากนี้ยังขอให้นาคราชฟังคำของตนและนำเอาน้ำดื่มจา

๑๗๒ เรื่องพราหมณ์คนใดคนหนึ่ง น จาห์ พราหมณ์ พรูมิ โยนช์ มตฺติสมภ โภวาที นาม โส โหติ ส เว โหติ สกิญฺจโน อกิญฺจนํ อนาทานํ ตมห์ พรูมิ พฺราหฺมณนฺติ เราไม่เรียกบุคคลผู้เกิดแต่กำเนิด ผู้มีมารดาเป็น แดนเกิดว

ข้อความนี้อธิบายถึงความหมายที่แท้จริงของคำว่าพราหมณ์ โดยยกตัวอย่างถึงผู้ที่เกิดมาจากสายเลือดไม่ได้มีความหมายว่าเป็นพราหมณ์ แต่เป็นกิเลสและสังโยชน์ที่ทำให้คนเราไม่สามารถเข้าถึงสภาวะพรหม. ผู้ที่สามารถตั